Tanımı
Ardea Ciconia Linnaeus, 1758
Polytypic
Nominate ciconia (Linnaeus, 1758), Avrupa, Kuzey Afrika, Ortadoğu. Extralimital: asiatica Severtzov, 1872, Orta Asya; boyciana Swinhoe, 1873, Güney Asya.
En eski leylek benzeri kuş Palaeoephispiorhychus'tur .
Mısır'da Oligosen devrinden (33-23,8 milyon yıl önce) kalma kafatası ve mandibullardan ortaya çıkarılmıştır.
Leylek (Ciconia ciconia) kendi adıyla anılan Leylekgiller (Ciconiidae) ailesi içerisinde yer almaktadır.
Bu aile büyük, geniş kanatlı, sulakalan çevresinde ve karada yaşayan kuşlardan oluşmaktadır. Leylek ailesi 19 tür ve 3 gruba ayrılır.
Leylek, ikinci grup olan Tipik Leylek grubunda yer almaktadır.
Ülkemizde 2 tür leylek yaşamaktadır: Leylek ve Kara Leylek (Ciconia nigra).
Ayrıca Sarıgagalı Leylek (Mycteria ibis) de rastlantısal olarak görülebilir.
Büyük bir sulakalan kuşudur.
Tüylerinin geneli beyaz, uçuş tüyleri siyahtır.
Uzun kırmızı bir gagası ve ayakları vardır.
Uzun bir boyuna ve kısa bir kuyruğa sahiptir.
Uçarken boynunu düz tutar.
Sessizdir.
Yavru leylek, erişkine benzer fakat gagası ve ayakları siyahtır.
Gaga ve ayaklar bir yıl içerisinde siyahtan kademeli olarak kırmızıya döner.
Ayrıca erişkinin siyah uçma tüyleri, yavruda kahverengiye yakın renktedir.
Polytypic
Nominate ciconia (Linnaeus, 1758), Avrupa, Kuzey Afrika, Ortadoğu. Extralimital: asiatica Severtzov, 1872, Orta Asya; boyciana Swinhoe, 1873, Güney Asya.
En eski leylek benzeri kuş Palaeoephispiorhychus'tur .
Mısır'da Oligosen devrinden (33-23,8 milyon yıl önce) kalma kafatası ve mandibullardan ortaya çıkarılmıştır.
Leylek (Ciconia ciconia) kendi adıyla anılan Leylekgiller (Ciconiidae) ailesi içerisinde yer almaktadır.
Bu aile büyük, geniş kanatlı, sulakalan çevresinde ve karada yaşayan kuşlardan oluşmaktadır. Leylek ailesi 19 tür ve 3 gruba ayrılır.
Leylek, ikinci grup olan Tipik Leylek grubunda yer almaktadır.
Ülkemizde 2 tür leylek yaşamaktadır: Leylek ve Kara Leylek (Ciconia nigra).
Ayrıca Sarıgagalı Leylek (Mycteria ibis) de rastlantısal olarak görülebilir.
Büyük bir sulakalan kuşudur.
Tüylerinin geneli beyaz, uçuş tüyleri siyahtır.
Uzun kırmızı bir gagası ve ayakları vardır.
Uzun bir boyuna ve kısa bir kuyruğa sahiptir.
Uçarken boynunu düz tutar.
Sessizdir.
Yavru leylek, erişkine benzer fakat gagası ve ayakları siyahtır.
Gaga ve ayaklar bir yıl içerisinde siyahtan kademeli olarak kırmızıya döner.
Ayrıca erişkinin siyah uçma tüyleri, yavruda kahverengiye yakın renktedir.
 |
| LEYLEK White stork / Ciconia ciconia |
Habitatı
Sazlık ve sulak alanları beslenmek amacıyla kullanırken, tarımsal araziler ve sulak alan yakınındaki yerleşim yerleri, çatı, baca, direk ve ağaçlarda yuva yapar.
Yuva malzemesi olarak çöp, dal, toprak ve kağıt kullanır.
Leylekler yaşamak için açık veya yarı açık arazileri tercih ederler ve genellikle insanların yerleşim yerlerinin yakınlarına kurarlar.
En çok binaların çatılarına, bacalarına, ağaçlara, elektrik hattı direklerine, bazen de cami kubbelerine, yıkık duvarlarına, kule tepelerine ve kayaların üzerine yuva yapar.
Çok nadir olarak, bir su birikintisi ortasında bulunan korunaklı küçük bir adacığa yuvalarlar.
Leylekler eskiden yeryüzünün büyük ormanlık alanlarla kaplı olduğu zamanlarda, ormanlık alanların kıyılarında, göl, dere ve vadi yakınları gibi açık alanlarda yaşarlardı.
Alanların azalması ile leylekler konaklayacak açık alanlar aramaya başladılar ve bazen insanların yerleşim yerlerine yakın yalnız bir ağaçta, bazen de çatıların üstünde sap ve sazdan yapılmış, üremek için uygun yuva yerleri keşfettiler.
Yuva malzemesi olarak çöp, dal, toprak ve kağıt kullanır.
Leylekler yaşamak için açık veya yarı açık arazileri tercih ederler ve genellikle insanların yerleşim yerlerinin yakınlarına kurarlar.
En çok binaların çatılarına, bacalarına, ağaçlara, elektrik hattı direklerine, bazen de cami kubbelerine, yıkık duvarlarına, kule tepelerine ve kayaların üzerine yuva yapar.
Çok nadir olarak, bir su birikintisi ortasında bulunan korunaklı küçük bir adacığa yuvalarlar.
Leylekler eskiden yeryüzünün büyük ormanlık alanlarla kaplı olduğu zamanlarda, ormanlık alanların kıyılarında, göl, dere ve vadi yakınları gibi açık alanlarda yaşarlardı.
Alanların azalması ile leylekler konaklayacak açık alanlar aramaya başladılar ve bazen insanların yerleşim yerlerine yakın yalnız bir ağaçta, bazen de çatıların üstünde sap ve sazdan yapılmış, üremek için uygun yuva yerleri keşfettiler.
 |
| LEYLEK White stork / Ciconia ciconia |
 |
| LEYLEK White stork / Ciconia ciconia |
Beslenme
Leylek çok çeşitli hayvan türleriyle beslenebilir. Bunlardan bazıları şunlardır :
- Omurgasızlar (Solucan, sülük, salyangoz, sucul kabuklu canlılar, böcek, çekirge, meyve ve kurtçuklar vb.)
- Balıklar
- Hem suda hem karada yaşayanlar (Kurbağa, semender)
- Sürüngenler (Kertenkele, yılan)
- Diğer bazı memeliler (Fare, sıçan, tarla faresi, bazen köstebek, kır faresi, nadiren yavru tavşan)
- Kuş yumurtaları (nadiren)
Leyleklerin temel beslenme alanları sulakalanlardır.
Yiyecek bulmak için çayırlar, sığ su birikintileri, lagünler, göl ve akarsu kenarlarına ihtiyaç duyarlar.
O yıl kurak geçse de, bu alanlar bütün yıl boyunca besin barındırır.
YAzın kurak geçtiği zamanlarda daha çok tarım arazilerinde beslenirler.
Saban sürme, hasat biçme gibi tarımsal faaliyetlerin yapıldığı dönemlerde belirgin hale gelen çekirge sürüleri leylekleri cezbeder.
İber Yarımadası, Balkanlar ve Anadolu'da yaşayan leylekler bunun dışında bozkırlar, pirinç tarlaları gibi alanları da beslenme alanı oalrak kullanırlar.
Leyleklerin beslenme alanları çok çeşitli canlı türlerini barındırır. Sürüngenler, kurbağaalr, balıklar, yılanlar, böcekler, çok çeşitli kuş türleri ve bitkiler bu alanlarda bulunur.
Besin kaynaklarından bir türün doğal artış göstermesi durumunda, kuşlar bu duruma hemen ayak uydururlar ve yeni, kolay avlarına yönelirler.
Örneğin farenin bol olduğu yıllarda bu canlılar leyleklerin ana besin kaynağını oluşturur.
Leylek avını yakalarken en çok görme duyusuna ihtiyaç duyar.
Bu nedenle avını bulmasını güçleştirecek yoğun bitki örtüsünün olduğu alanları tercih etmez. Beslenirken otlaktaki suyun kenarında veya bir kemirgenin yuvasının başında hareketsiz, gagası avına yönelmiş şekilde durarak bekler.
Yumurtadan yeni çıkan yavrular ilk günlerinde genellikle solucan ile beslenirler.
Yavrunun düzgün beslenebilmesi için, uygun kalori miktarında farklı besinlere ihtiyacı vardır.
Bu yüzden yetişkin leylekler yavruları için günde 10 saatten fazla süre ile besin arayabilirler.
4 tane yavru büyütmek zorunda olan leylek çiftinin yavrularına 3 kg.yiyecek sağlaması gerekir.
Leylek genelde besin bulmak için yuvasından 500m. uzağa kadar gider,
ancak Almanya'da yapılan araştırmaya göre besin bulamadığı zaman yuvadan 10km.uzağa kadar gidebilir.
Leylek, etle beslenen diğer bazı kuş türleri gibi, yenilen besinlerin hazmedilmeyen bölümlerini kusarak vücudundan dışarı atar.
Kustukları artıklar oval veya küresel biçimdedir ve kemik, tırnak, kıkırdak,
bazı kabuk parçaları gibi sert maddeleri veya kıl, tüy gibi yumuşak materyalleri içerir.
Bu kusma işlemine pelet çıkarma denir.
- Omurgasızlar (Solucan, sülük, salyangoz, sucul kabuklu canlılar, böcek, çekirge, meyve ve kurtçuklar vb.)
- Balıklar
- Hem suda hem karada yaşayanlar (Kurbağa, semender)
- Sürüngenler (Kertenkele, yılan)
- Diğer bazı memeliler (Fare, sıçan, tarla faresi, bazen köstebek, kır faresi, nadiren yavru tavşan)
- Kuş yumurtaları (nadiren)
Leyleklerin temel beslenme alanları sulakalanlardır.
Yiyecek bulmak için çayırlar, sığ su birikintileri, lagünler, göl ve akarsu kenarlarına ihtiyaç duyarlar.
O yıl kurak geçse de, bu alanlar bütün yıl boyunca besin barındırır.
YAzın kurak geçtiği zamanlarda daha çok tarım arazilerinde beslenirler.
Saban sürme, hasat biçme gibi tarımsal faaliyetlerin yapıldığı dönemlerde belirgin hale gelen çekirge sürüleri leylekleri cezbeder.
İber Yarımadası, Balkanlar ve Anadolu'da yaşayan leylekler bunun dışında bozkırlar, pirinç tarlaları gibi alanları da beslenme alanı oalrak kullanırlar.
Leyleklerin beslenme alanları çok çeşitli canlı türlerini barındırır. Sürüngenler, kurbağaalr, balıklar, yılanlar, böcekler, çok çeşitli kuş türleri ve bitkiler bu alanlarda bulunur.
Besin kaynaklarından bir türün doğal artış göstermesi durumunda, kuşlar bu duruma hemen ayak uydururlar ve yeni, kolay avlarına yönelirler.
Örneğin farenin bol olduğu yıllarda bu canlılar leyleklerin ana besin kaynağını oluşturur.
Leylek avını yakalarken en çok görme duyusuna ihtiyaç duyar.
Bu nedenle avını bulmasını güçleştirecek yoğun bitki örtüsünün olduğu alanları tercih etmez. Beslenirken otlaktaki suyun kenarında veya bir kemirgenin yuvasının başında hareketsiz, gagası avına yönelmiş şekilde durarak bekler.
Yumurtadan yeni çıkan yavrular ilk günlerinde genellikle solucan ile beslenirler.
Yavrunun düzgün beslenebilmesi için, uygun kalori miktarında farklı besinlere ihtiyacı vardır.
Bu yüzden yetişkin leylekler yavruları için günde 10 saatten fazla süre ile besin arayabilirler.
4 tane yavru büyütmek zorunda olan leylek çiftinin yavrularına 3 kg.yiyecek sağlaması gerekir.
Leylek genelde besin bulmak için yuvasından 500m. uzağa kadar gider,
ancak Almanya'da yapılan araştırmaya göre besin bulamadığı zaman yuvadan 10km.uzağa kadar gidebilir.
Leylek, etle beslenen diğer bazı kuş türleri gibi, yenilen besinlerin hazmedilmeyen bölümlerini kusarak vücudundan dışarı atar.
Kustukları artıklar oval veya küresel biçimdedir ve kemik, tırnak, kıkırdak,
bazı kabuk parçaları gibi sert maddeleri veya kıl, tüy gibi yumuşak materyalleri içerir.
Bu kusma işlemine pelet çıkarma denir.
www.trakus.org 'den alıntıdır....
More Cool Stuff At POQbum.com
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder